Flanders Field Classic
Op zaterdag 6 Juni, ook gekend als D-day, organiseerden de Nieuwenhovespurters hun jaarlijkse Flanders Fields Classic, en dit gespreid over 2 dagen. Niet echt door de Vlaamse Velden van 14-18 maar geen mens die daar een probleem mee had. De bekendste en beruchtste WT-club van Waregem en omliggende straten heeft heel wat banden met Cyclo4Cancer, zodat nogal blauw-wit-zwarthemden aan de start verschenen, in verspreide slagorde weliswaar. Ik opteerde voor een mooi aankomstuur en vertrok samen met Nico en Johan met de vroege vlucht van de dag. Nico had nog een gastrenner opgetrommeld, de kozijn van de vrouw van zijn schoonbroer die hij soms tegenkomt op de verjaardagdrinks van zijn broer, trachtte hij uit de doeken te doen, maar we mogen ook gewoon “David” zeggen, zeker nu hij ook opduikt in de C4C files op Strava.
Maakten daarna ook nog deel uit van een andere grupetto op zaterdag op zondag : David, Steven, David, Wouter, Jonas, Gunther, Hans, Eric en Vincent. En dan ben ik er misschien nog enkele vergeten, met de excuses van de jury, maar met reeds meer dan 100 C4C rijders wordt het wel echt moeilijk om de whereabouts van iedereen te verifiëren.
“De tochten leiden u doorheen de prachtige Vlaamse Ardennen en de rustige wegen van de Zwalmstreek” hadden de organisatoren via alle moderne en minder moderne communicatiekanalen aangekondigd. Ze hadden voor de gelegenheid tevens de maximumafstand dit jaar opgedreven tot 160 Km. De kasseien van Huiseplaats, waarbij ondergetekende zou proberen om ongewild een halve zijwaartse salto uit te voeren, en het dwarsen van “Den Doorn” buiten beschouwing gelaten waren verder geen kasseistroken ingelast. Ideaal dus voor wie met het oog op de 3 Ballons nog eens een lange rit uit de mouw wou schudden.
Er werd al snel koers gezet richting Vlaamse Ardennen en via 2 lussen kregen we een schoon gezelschap aan beklimmingen en de gekende glooiende wegen onder de wielen geschoven. Het werd al snel warmer en warmer waardoor de motor van Nico stilaan wat boven de bedrijfstemperatuur begon te raken.
Er waren 2 bevoorradingen voorzien op de Vlaamse Ardennenlus, telkens aan de hoofdtribune van het voetbalveld van Zegelsem (15e in 4e Provinciale C Oost–Vlaanderen). Sanitaire voorzieningen, water en energiedrank, taartjes, koeken en repen, fotograaf, pomp, nadars, vuilbakken... . Alles was in grote porties voorzien. Dat verdiende dus een welverdiende 9 voor sfeer en gezelligheid. Bovendien werden we na de tweede passage nog vriendelijk verzocht om op te letten op de eerstkomende splitsing en de juiste richting te nemen om zo te beginnen aan de Zwalmlus. Het ging nu richting Zottegem langs voor mij minder gekende wegen. We pikten aan bij een treintje van de organiserende club. Het werd een dolle rit. Nico had zijn beenwarmers in Zegelsem achtergelaten en leek nu te zijn verrezen. Ook Johan wist nu genoeg. De form was niet optimaal maar met nog wat extra kilometers op zondag en een goede recuperatieweek zou het wel goed komen voor de 3 Ballons. We lieten ons uitzakken en we reden rustig verder tot op de laatste bevoorrading. 30 Km van huis, en de taartjes waren er nog iets groter, de energierepen iets langer en de Etix smaakte iets zoeter. Dat was welkom want de kilometers, de hellingen, het steeds opnieuw optrekken na de vele scherpe bochtjes en de venijnige tegenwind begonnen hun tol te eisen. We waren dus content dat de Waregemse skyline uiteindelijk aan de horizon opdoemde en we onder de stijlvolle aankomstboog het Mirakelstadion terug konden binnenrijden. Een mooie rit werd aldus tot een goed einde gebracht.
De cijfers :
162 Km
5 Hr 40
28.6 Gem
Ruim 1800 hoogtemeters, waarvan er uiteindelijk een aantal niet werden aanvaard door de Stravacomissie.
Auteur : Francky
