Spie Classic 2015 - Francky
“07.30 uur aan de kerk en van daaruit in groep naar Oudenaarde !”. De orders van eventmanager David waren strikt maar zo klaar als een klontje. Op het afgesproken uur draai ik dan ook het Kruishoutemse rondpunt op en merk een fraai gezelschap van zwartbloezen op. Na een kort appel waarbij Hans, David & David, Johan, Steve, Eric, Gunther, Vincent, Jonas en ikzelf present tekenen wordt koers gezet naar Oudenaarde, startplaats van de SPIE –Classic.
Na de afhandeling van de administratieve en financiële formaliteiten wordt vriendelijk gevraagd om nog eens te poseren voor de groepsfoto en even later rijden we al langs de Schelde richting Zingem.
Ik had de SPIE-Classic de voorbije jaren al gereden en weet dus waaraan we ons kunnen verwachten : een holderdeboldertocht door de Zwalm en de Vlaamse Ardennen. De parcoursbouwers hebben aan alles gedacht. 1000 korte bochten, hellingen, kasseistroken, singletracks, stroken met nieuwe Italiaanse asfalt maar ook enkele banen van de slechtse categorie. Een beetje een mengelmoes dus, overgoten met een scheutje wind en enkele dreigende wolken. Niet echt het geschikte parcours waar, met het oog op de Marmotte, het gros van de ons groepje zit op te wachten. Ze krijgen vandaag wel ruimschoots de kans om de laatste restjes achtergebleven ballonsmelkzuur uit de kuiten te fietsen.
De posities in de groep wisselen constant en er wordt over koetjes en kalfjes geklapt. De rit verloopt zonder noemenswaardige schermutselingen, alleen David laat zich er toe verleiden om de sprint aan de fotostand aan te trekken.
Voor we het goed en wel beseffen staan we al aan taverne de Zwalmmolen, waar ik ooit de grootste dame-blanche van België kreeg voorgeschoteld. Op de parking is een gezellige bevoorradingszone ontplooid en kunnen de verbruikte calorieën ruimschoots aangevuld worden.
Deel twee van de rit gaat langs de gekende paden richting Vlaamse Ardennen. Voor velen is het een aangename kennismaking met de ongebruikelijke afdaling van de Leberg en de omgekeerde Haaghoek. Een extra lus brengt ons via La Houppe naar Ronse, zoals algemeen gekend : een slechte afdaling met veel rotzooi op het fietspad. Daar krijgt Eric zijn 3e lekke band in een week tijd cadeau. Met vereende krachten en overleg wordt de schade snel hersteld. Veel vragen over het niet nader te omschrijven verdacht wit poeder dat uit de kapotte band tevoorschijn komt kunnen we ons niet stellen want de gehele depannage wordt door een toegesneld AVS-reportageteam op film vastgelegd. Eric blijft wel héél kalm én stressbestendig onder al die media-aandacht maar buiten beeld zet hij een tegenpruttelende achterrem met de blote vuist netjes terug op zijn plaats.
Op de Kanarieberg mogen we nog eens voor de lens van het AVS team paraderen en verdienen daarmee welgeteld 1 seconde televisietijd in de intro van de reportage die later op de week op de buis komt : Spie Classic
We rijden nu kriskras door het landschap terug richting Oudenaarde. Net na de overbodige Paterberg is nog een derde bevoorrading voorzien. Het laatste stuk van de rit gaat over het Scheldejaagpad.
In het aankomstdorp is het al gezellig druk. Het overgrote deel van de rijders opteerde dus voor een kortere tocht en is al bezig aan de après, maar die laten we aan ons voorbijgaan. Met het oog op de nakende Marmotte trainen de C4Crijders nog een beetje bij en keren ze dus met de fiets, en de goodiebag op de rug, als gediplomeerde facteurs terug huiswaarts.
Reacties
