Mijn gevecht tegen kanker, Romina - Deel III

Een moeilijke periode

Ik moest van alles en nog wat regelen. Ten eerste mij inschrijven in mijn school, ofwel uitschrijven? We hebben lang overlegd met het hoofd van het Bedrijfsmanagement. Tot slot hebben we mij toch ingeschreven. Ik kon toch niet zomaar mijn laatste jaar bedrijfsmanagement Logistiek langs mijn neus voorbij laten gaan, wat wel een optie was volgens mijn dokter. Dokter, je was aan het verkeerde adres om dit te vragen, ik had niet veel keuzes, maar die keuze stond vast. Ik wou werken voor een mooi diploma, en sorry Meneer de Kanker je hebt een verkeerd slachtoffer uitgekozen om iemand klein te maken.

Ik kreeg faciliteiten van mijn school, want ik moest veel naar het ziekenhuis en kon niet telkens voor een doktersbriefje zorgen. Mijn logistiek madam, mevrouw Willaert, was er niet goed van toen ze het nieuws te horen kreeg. De moeilijkste klus stond mij nog te wachten, HET vertellen aan mijn vriendinnen, leerlingen, familie, kortom mijn naaste omgeving. Wat deed ik mijn omgeving aan? Waarom moesten ze dit slechte nieuws verwerken? Kimberley kwam er als eerste erachter, ze belde mij al wenend en vroeg of ze eens langs mocht komen. Ze was erg in shock. Ze kon het nog niet verwerken. Uiteindelijk had ik het dan ook verteld aan de rest van mijn vriendinnen, namelijk Sam en Yael. Sam begon meteen te wenen, Yael daarentegen kon het beter relativeren. Yael haar oma had 3 soorten kankers verwerkt en ze leeft nog steeds. Yael wist wat mij te wachten stond en zij had mij veel tips doorgegeven.

En… nog meer onderzoeken

In het ziekenhuis in Torhout werd ik doorverwezen naar een dokter in hematologie. Ze vertelde mij dat de kanker een stadium 2 had. Niets was wat het leek. Ik moest naar AZ Sint Jan ziekenhuis te Brugge voor een beenmergpunctie te laten uitvoeren. Brigitte zei dat je daar niets van voelde, mama protesteerde tegen haar uitspraak. Oma had daar veel pijn van gehad en mama had dit allemaal met haar eigen ogen gezien. Dus ik met een klein hartje naar Brugge. Ik was doodsbang, ik wist ondertussen al dat onderzoeken mij niet veel deugd deden. En nu sprak ik al uit ervaring. Voor het eerst ontmoette ik mijn behandelende arts. Het was een kordate man, maar één die de waarheid vertelde en niet rond de pot zeverde. Toen had ik al een goed gevoel bij deze man. Hij voerde de beenmergpunctie uit, en ja ik had veel pijn. Ze verdoofden je plaatselijk, maar je bot kunnen ze niet verdoven. Je voelde het duwen en trekken om door dat bot te gaan. PIJNLIJK.

Wat is een beenmergpunctie?

“Bij een beenmergpunctie wordt een holle naald in een van de lange beenderen gebracht om wat beenmerg op te zuigen voor onderzoek. Een beenmergpunctie wordt vooral gebruikt voor de diagnose van een vloeibare kanker, zoals lymfomen en leukemie.”

Toen hij gedaan had, dacht ik oef gedaan voor vandaag. Neen, à la minute moest ik terug op de pijnbank liggen. Ik had mijn eerste pijn nog niet helemaal verwerkt of ik had weer pijn. De dokter in Torhout was aan het twijfelen of het wel de ziekte van Hodgkin was. WABLIEF! Wist ze dat nu nog altijd niet? Daarmee dat ze opnieuw een stuk van mijn klier nodig hadden om onderzoeken te doen. Ze deden de genezen wonde weer open en maakten deze zelfs nog groter. Alles gebeurde met een plaatselijke verdoving. Een klier kan je niet verdoven. Ik lag een uur lang op de pijnbank, ik heb geweend en gebruld van de pijn. Hij probeerde een stuk te snijden, maar de klieren waren zo hard dat dit moeilijk ging. Hij schakelde over op de SCHAAR. Het was net een varkensoor dat je doorknipte. Ik hoorde alles, want dit gebeurde langs mijn oor. Ik was letterlijk aan het dood gaan van de pijn en uiteindelijk bewusteloos aan het komen. Ik kon het niet meer verdragen. Ik wrong mijn mama haar hand dubbel blauw. Ik lag voor de zoveelste keer op de pijnbank. Zoveel pijn dat een mens kan lijden, uit alle hoeken kwamen pijnschoten naar mijn zenuwstelsel. Ik probeerde aan iets leuks te denken, maar je verging gewoon aan die helse pijn. Het bloed spoot aan alle kanten uit mijn nek, hij had blijkbaar ook een ader gepast. De dokter naaide onderhuids mijn wonde dicht. Lijkbleek was ik toen hij gedaan had. De volgende weken moest ik nog veel onderzoekstesten doen, ademtest, echo, … . Er kwam geen eind aan al die onderzoeken.

Ik moest ook naar het UZ ziekenhuis in Gent. Ik kreeg er dure spuiten. En niets werd er terugbetaald. Vreselijk, want ik had er ook niet voor gekozen om ziek te worden.

Daarna plaatsten ze ook nog een port – a – cath in mijn rechterhals. De operatie leek net een operatie uit de films met gigantische lampen op je gericht. Zo lag ik op een operatietafel net zoals in de televisieserie ‘House’. Ze droegen net dezelfde kleren, en vormden een geheel plaatje met die groene maskers voor hun mond. De operatiedokter was vriendelijk net als de verpleegsters. Ze bepleisterden mij gans met doeken zodat ik niets kon zien wat er gebeurde langs mijn hals. Alleen hoorde ik alles wat hij deed: het knippen, trekken, naaien en duwen. Een verpleegster stond naast mij aan de andere kant, waarnaar ik moest kijken. Ik mocht in haar hand nijpen van de dokter, zei hij, je moet geen medelijden hebben met mijn verpleegster, ze kan tegen een stootje, dus nijp er maar goed in. Ik had pijn, maar dit was nu nog dragelijke pijn, vergeleken met de pijn dat ik doorstonden heb. Ik mocht een paar weken niet met mijn rechterarm omhoog bewegen en heffen. Al bij al viel dit goed mee.

Welkom 2de thuis

Wanneer de behandelende arts dat te horen kreeg, kon het maar niet snel genoeg gaan om mijn kankerbehandeling te starten. Ik had niet veel keuze, ik stond met mijn rug tegen de muur. 26 september 2012 startte ik met mijn chemobehandeling. Hij legde nauwkeurig de behandeling uit:

  • 3 zware chemodagen tijdens de week. Die 3 dagen heb ik telkens in het ziekenhuis verbleven.
  • 1 chemodag de week erop.
  • 1 ganse week erop thuis.
  • En dan de week erna, terug startend vanaf begin.

Ik heb 6 chemokuren gehad, want ik had een kanker met een stadium 4. Veel naar school gaan, heb ik niet kunnen doen. Grotendeels van mijn leven bracht ik door in het ziekenhuis. De verpleegsters waren wel lief, het was zeldzaam dat ze voor een jong meisje moesten zorgen op de afdeling Hematologie. Mijn eerste nachten in het ziekenhuis moest ik alleen liggen, omdat de dokter wilde zien hoe ik op de chemo ging reageren. Daarna lag ik bij Rosa. Een erg lieve mevrouw, ze babbelde heel graag met mij. We probeerden samen te eten, en daarom hielden we vaak tête – à – tête diners met elkaar. Na iedere behandeling kreeg ik ook spuiten die mijn witte bloedcellen deden vermeerderen. Dat is super pijnlijk in mijn beenmerg. Ik had toen 200 witte bloedcellen. Door de chemo en ziek te zijn, zakken je bloedcellen. Een minimum van witte bloedcellen voor een normale persoon is 4.500. Wow zoveel. De verpleegsters verwenden mij met koekjes en hun lekkere appel – en fruitsapjes.

Ik heb ook naast Micheline en Blanche gelegen. En ook bij een leuke kamergenoot, Sarah, waarmee ik nog steeds contact heb. Ze is een ware vriendin geworden voor mij. Ze heeft leukemie gehad. Heel toevallig lagen we samen op kamer en waren we beiden grote fanaten van ‘PINKY’. Dat was wel leuk. Sarah is 27 jaar. Leuk dat het eens een jongere persoon was, ik speelde veel spelletjes met haar en ook met haar vriend David. Mijn zus is favoriet van de televisiereeks Familie en zij van Thuis. Daar was een grappige discussie dan over, welke televisiereeks het modernst en leukst is. Ik heb ook al eens met een jongen op kamer gelegen, namelijk Koen. Hij had identiek dezelfde ziekte als ik, maar was minder positief als ik. Ik heb hem wat geïntroduceerd wat alles inhield, om zo hem gerust te stellen. Hij zal ook genezen net als ik! Waar een wil is, is een weg! De positiviteit in jezelf behouden. Ik had ook contact met Bart, de vriend van Joyce. Hij had ook lymfeklierkanker. Maar was eerder in behandeling dan ik. Dus rapper genezen.

Ik vond het natuurlijk leuk wanneer ik bezoek kreeg. Mijn vriendinnen zijn allemaal eens op bezoek gekomen, en natuurlijk kreeg ik leuke cadeautjes. Ik heb uiteindelijk een hele zetel vol knuffelbeertjes kunnen vullen. Wanneer zus op bezoek kwam, had iedereen dat geweten. Ik was dan 10 keer opgewekter en we hadden altijd plezier. Ze kroop dan bij mij in mijn bed en keken naar TV of we babbelden wat er gebeurd was op school bij haar. Of ik gaf haar iets lekkers vanuit de keuken om te eten. Ze was altijd opgewekt, ze maakte mij blij! Ik heb een fantastische zus! Wanneer ze weg ging naar huis, dan moest ik weer alleen in mijn bedje in dompelen om te slapen. Ik heb ook nog vele nachten geweend, ofwel van het gemis ofwel van de pijn. Dat een mens zoveel verdriet kan hebben? En kan verwerken?

De benefiet

Vele vrienden en vriendinnen vonden het niet kunnen dat een jonge persoon geconfronteerd werd met zo’n vreselijke ziekte. De kosten liepen sterk op voor de medicatie en de vele ziekenhuisverblijven. Daarom organiseerden ze een benefiet voor mij, waarvan Delphine het grootste initiatief in handen nam en haar als leider voorop stelde hiervoor.  Zij ontwierp ook de flyers.

Sam ontwierp dan weer de kaarten voor de spaghettiavond. Ze kon jammer genoeg niet aanwezig zijn op de benefiet.

Bijna iedereen was aanwezig om mij te steunen, zo’n honderdtal mensen kwamen spaghetti eten. Het was een regelrecht succes. Zoveel mensen die om mij geven. Wie had dat kunnen denken? Welke pijn dat ik deze mensen aandoe, waarom moet ik ziek zijn, zo breng ik alleen maar verdriet aan de mensen waarvan ik hou. Life is NOT fair, vooral voor mensen die proberen om zo goed mogelijk binnen de lijntjes van de overheid te lopen, zonder maar ooit te durven denken van iets uit te steken wat niet door de beugel kan.

In het daglicht

Mijn middelbare school ‘De Bron’ wilde ook zijn steentje bijdragen en dat deden de leerlingen en leerkrachten van het zesdejaar wetenschappen – wiskunde door een lesmarathon te houden voor mij. De media bracht dit in het daglicht door een artikel hierover te schrijven. Hieronder één van de artikels die over de lesmarathon geschreven werden. Er werd 1.500 euro ingezameld.

Binnenkort volgen deel 4 en 5.


Reacties



Reageer



Naam

 Bericht
E-mail



Kalender

Quiz 2023
13/10/23