Mijn gevecht tegen kanker, Romina. Deel IV
Klachten
De chemo is niet aangenaam. Je voelt gans je lichaam verbranden. En dit opnieuw en opnieuw. Ik verstopte mij onder mijn lakens van mijn ziekenhuisbed en rolde mij op in een bolletje om zo de pijn te onderdrukken. Een pijn dat onbeschrijfbaar is, maar meteen te herkennen is, wanneer het chemo is. Bad feeling. De chemozakjes werden toegediend via bakster met mijn port – a – cath. Hele dagen was je verbonden met draden en buisjes. Je vernestelde er letterlijk in.
Ook de tal van nevenwerkingen waren ondraagbaar! Ik verloor geheel en al mijn spieren. Ik kon de trap bijna niet meer op, tevens wanneer ik gehurkt zat, kon ik me niet meer rechten. Het was confronterend, dat je zo snel aftakelde. Plots was ik van iedereen afhankelijk, en ik had mij doorheen de jaren al zo zelfstandig opgebouwd. Ik wilde toch nog soms zelf eens koken, met gevolg dat je kwetsbaarder bent voor alles waardoor brandplekken harder op je vel zichtbaar waren. Jezelf zien aftakelen is confronterend. Mijn gezicht stond iedere dag opgezwollen door de cortisone dat ik moest nemen. Dagelijks moest ik 10 grote pillen slikken, de ene was een chemopil, Natulan, de andere pil voor je nieren te beschermen, enzovoort. Mijn maag kreeg heel wat te verduren!
Ik kreeg daarbovenop een maagontsteking, dat was vreselijk. Mijn maag trok gans tegen, en ik moest constant overgeven. Ik had 3 dagen constant moeten overgegeven en ik begon gal over te geven. Ik verging van de pijn, mijn ouders probeerden dag en nacht mijn pijn te verzachten en mij tot rust te brengen en te slapen; niets hielp. Ik lag op de grond als een forel spartelend naar water, de pijn overheerste mij. Ik jankte om de pijn weg te denken. Ik viel in slaap in de armen van mijn vader, ‘s nachts 3 uur, pas dan kon mijn vader naar zijn bed gaan. Zondag ochtend lag ik te wenen in mijn bed. Mijn buik trok gans tegen, meteen woog ik nog maar 41 à 42 kilo. Mama voerde mij à la minute naar het spoed. Ik kon niet meer wandelen van de pijn. Het spoed is ook niet genaamd mijn favoriet iets. Die wisten mij ook niet te behandelen. Ze hadden eerst een echo gemaakt van mijn maag. Alles duurde zolang. Uiteindelijk moest de spoedarts mijn bloed afnemen via mijn port – a – cath. Dit was niet evident, mijn bloed spoot in zijn gezicht. Uiteindelijk had hij mij dan naar het 6de verdiep gebracht, mijn vertrouwde afdeling. De verpleegsters verzorgden mij super goed. Ik mocht alles vragen. Ik lag aan de pijnpomp om van mijn pijn verlost te worden. De chemo laat ook gans je darmen verstoppen, mijn buik stond op ontploffen. Ik kon niet meer eten, omdat ik niet naar het toilet kon gaan, waardoor ik uiteindelijk met het speen zat.
I’m back in the running of life
Mijn chemobehandeling was afgelopen in februari 2013, maar dit wilde niet zeggen dat je als een doodgewoon gezond meisje al door het leven kon gaan. Mijn aders waren kapot gemaakt door de chemo, waardoor mijn onderbenen gans opzwollen waren, omdat het bloed naar beneden stroomde en niet meer omhoog gepompt werd. Er was een slechte bloeddoorstroom in mijn aders. Mijn benen zagen er blauw / paars uit. Ik kreeg zalf en spataderverbanden om aan te doen. Dit hielp wel goed. Pas in augustus waren mijn benen weer normaal. Toen begon het aan mijn handen. Ik kreeg opeens uit het niets blauwe handen, ze hadden ijskoud, terwijl ik het warm had. Ik voelde het nooit aankomen. Om zelf mijn handen dan weer normaal te krijgen was onmogelijk, men moest mijn handen gaan verwarmen. Ze versteven en ik kon ze soms gewoon niet meer bewegen. Mijn vingernagels kregen een witte lijn, mama dacht dat dit een soort aantoning was van mijn chemo.
23 april 2013 was de dag dat ik geen pruik meer droeg, dat ik mijn ware aard toonde aan iedereen. Het was fris aan het hoofdje. Ik kreeg vele positieve reacties, maar tevens ook van die vreemde. En dan is het aan jezelf om het een positieve ‘touch’ eraan toe te voegen. Het is wennen aan een korte coupe, maar je ziet dag na dag dat het een centimeter groeit. Je verstoppen helpt niet, ik heb geen seconde getwijfeld om nooit buiten te komen en mijn identiteit te tonen, ofwel was het met mijn pinky mutsje ofwel was het met mijn pruik. Ja mensen kijken wel eens raar, wat tevens normaal is, want een meisje van 20 jaar kanker hebben, no way, zou niet mogen bestaan, om dan al zoveel leed gehad te hebben. But that’s the way of life. You have to accept what life gives to you, but there’s always a wayout, so FIGHT!
Je hebt keihard afgezien en nu moet je gewoon weer in het leven stappen en proberen te genieten. Het is niet gemakkelijk, want je bent nog volledig in herstel. Nachtmerries duiken op dat pietje de dood nog steeds aan mijn bed staat om mij mee te nemen. Ik weet dat ik nu eventjes gezond ben en toch beseft mijn zenuwstelsel dat nog niet zegt de dokter. Je zenuwstelsel heeft ook een geheugen dat nu nog steeds pijn aan het verwerken is. Mentale pijn is even erg als fysieke pijn, het is even moeilijk om ermee om te gaan. Je krijgt soms uit het niets huilbuien en driftbuien, terwijl ze dan vragen waarom ben je verdrietig, dan moet ik zeggen, dat ik het niet weet, het komt gewoon bij je op. Mijn ouders en zus ontvangen meestal deze buien. Ondertussen zijn ze het al beetje gewoon, en laten ze mij uitrazen, wat wel goed is. Ik kan gewoon nog niet met mezelf overweg, ik lig letterlijk met mijn eigen in de knoop. Ik weet zelfs met mijn eigen geen weg.
Gelukkig heb ook een hele goeie vriendenkring waar ik vaak op kan terugvallen. Ik kan ondertussen ook al terug veel weggaan met mijn vriendinnen. De band is sterker geworden dan voordien. We zorgen voor elkaar en respecteren ieder zijn eigen manier van karakter.
Heel binnenkort volgt deel V wat ook het laatste deel is.
