Over doorzetten en twijfelen...

Over doorzettingsvermogen en vertwijfeling…

Eind november 2011 was het, toen mijn partner – tijdens een middagje aan zee - een verdikking ter hoogte van mijn hals opmerkte…

Mijn leven leek tot dan wel een plaatje : gelukkig gehuwd, drie gezonde en vrolijke tieners,  kaderlid bij een financiële instelling met een toffe job, meerdere cyclo-diploma’s en beklimmingen van cols als bekroning van veel fietsplezier.

Eind november dus, werd ik, en helaas ook mijn gezin, meegezogen in een snelle opeenvolging van doktersbezoeken, onderzoeken.... Telkens op hun beurt gevolgd door nabesprekingen waarbij het kanker-woord steeds prominenter zijn plaats kreeg.

De alledaagse zorgen verdwenen.  In de plaats daarvan piekerde ik me suf om hoe ik het werkgever en collega’s, vrienden en familie diende te vertellen…  Maar vooral ook was het de harde confrontatie met de eindigheid van mijn bestaan… Als 44jarige had ik daar nog niet echt bij stil gestaan.  Nu abrupt wel.  Kanker als een almachtig stopwoord.

Wat me er in die eerste dagen, weken doorheen hielp : de eerlijke, maar vaak ook geruststellende woorden van artsen, positieve ondersteuning door de directe omgeving, …  en vooral hoe de directe naasten samen met mij bleven plannen maken voor de toekomst.  Over fietstochten die ik zeker in 2012 zou fietsen…

Het jaar 2011 werd afgesloten met de operatie, … nadien nog maar eens een helse klap toen het woord ‘uitzaaiing’ werd uitgesproken… en de behandeling die erop volgde.

Het nieuwe jaar 2012 werd met familie ingezet.  De vele aanmoedigingen van vrienden en collega’s, en van dichte en verre fietsvrienden deden deugd.  Na het ziekenhuis volgde thuisverpleging en opnieuw vele gesprekken met artsen…  Iedere lichamelijke gewaarwording die ik voorheen wellicht ook had, doch gewoon niet opmerkte… gaf aanleiding tot twijfel  en extra bezoeken aan behandelende artsen.

Na de eerste herstelperiode was het al snel duidelijk dat ik het moeilijkst om kon met het quasi afgesneden zijn van de buitenwereld : je werk moeten laten, niet meer kunnen sporten en dus ook plots de betrokkenheid bij de vrienden verliezen… de vele bezoekjes en telefoontjes, de contacten via social media deden deugd, maar toch ervaarde ik het gedwongen thuiszijn als een gevangenis.  Een isolement als logische gevolg van de ingreep maar zeker voor mij o zo moeilijk om mee om te gaan… Als een klein kind zeurend om een ijsje vroeg ik herhaaldelijk naar de datum van werkhervatting.

Halverwege februari was het zo ver… een gok in het onbekende… Zou ik het wel volhouden, onmiddellijk volledige in plaats van halve dagen…  Twijfels waren groot… hoedanook het viel mee, met dank aan het begrip van de collega’s.  Ook het fietsen kon ik opnieuw opstarten.  De aanvankelijke 5km dikten al snel aan tot 20,40, 80km.  En jawel zelfs de initiële fietsplannen voor 2012 kon ik met deelnames aan cyclo’s Trois Ballons & Marmotte tot uitvoering brengen.

 Inmiddels is er meer dan een jaar verstreken en zijn er nog frekwente controles… Telkens word ik opgenomen in een roes van angst, twijfel… gevolgd door blijdschap wanneer deze een gunstig resultaat opleveren…  De kanker lijk je immers nooit te kunnen verslaan… het lijkt een vervelend aapje op je schouder dat ieder trimester eens van zich laat horen… Om het te sussen zijn er geruststellende woorden - na bloedanalyses, echo’s en andere controles - nodig.

Gelukkig kreeg ik het aapje inmiddels zo een 4 keer stil.  Hopelijk blijft het zo en kan ik verder de draad van mijn leven opnemen : me verder amuseren op de job, genieten met het gezin… en verder fietsplannen maken.

Dit laatste heeft me immers ook in die volledige periode bijzonder goed geholpen.  Ook verhalen van lotgenoten die me vertelden dat ze opnieuw, of voor het eerst, aan lopen toekwamen… van lotgenoten die misschien voor het eerst en sedert lang weer aan bergwandelingen toekwamen… of net als ik opnieuw startten met fietsen.

Daarom ook kwam het idee om via een project als Cyclo4Cancer lotgenoten bij elkaar te brengen : om te tonen dat ondanks alles men toch nog tot sportieve prestaties, op ieders niveau, in staat is.  Of dit nu een wandeling van 3km is, een jogging van 5km of een fietstochtje van 20km… tot het deelnemen aan een cyclo is.

Ik hoop daarom dat ook andere lotgenoten me hun verhaal insturen, en zeker wanneer ook zij zich kunnen optrekken aan een sportieve prestatie.

Dit kan op het mailadres : cyclo4cancer@hotmail.be

Johan

 


Reacties


Sarah op 24-05-2013 21:28:39
Mijn verhaal volgt....
Sonia matton op 24-05-2013 20:48:42
Johan
Prachtig initiatief van een prachtige collega.
Men zou het al snel volledig gaan vergeten. Het mensdom.......sonia

Reageer



Naam

 Bericht
E-mail



Kalender

Quiz 2023
13/10/23