Cyclo4Cancer op La Marmotte
La Marmotte 2013
Mijn Marmotte verhaal 2012 werd veel gelezen, niet alleen door sportievelingen maar ook door lotgenoten. Dit blijkt niet alleen uit de pageviews op mijn blog http://fietsverhalen.blogspot.be maar ook uit de 1150 lezers en de 60tal reacties op de publicatie ervan op wielertoerist.be.
Ondermeer daardoor vond ik einde 2012 opnieuw de moed om me ook voor de editie 2013 in te schrijven. Ik kondigde het als mijn 7e maar wellicht ook laatste editie aan zodat mijn echtgenote Marleen voor het eerst besloot mee te gaan.
De voorbereiding lag in de lijn van de vorige edities : relatief veel deelnames aan toertochten van de Belgische Cycling Tour, met ondermeer de LBL-Challenge en de Grinta! als mooie uitschieters. Snelheid en klimritme werd dan weer geoefend tijdens de Klimclassic en Trois Ballons... Enige nieuwkomer in het trainingsprogramma werd de driedaagse in de Dolomieten met een mooie tijdrit op de Stelvio als bekroning. Deze laatste gaf me met een 61e plaats op 2500 deelnemers voldoende moed om er ook tijdens La Marmotte wat van te maken.
Die moed had ik wel nodig want na een goede Klimclassic was er toch wat verval in de prestatie bij het fietsen. Het voor sportcommunication verplichte medische attest werd voor mij gezien mijn medische voorgeschiedenis ook pas afgeleverd na een grondige check-up. Hieruit onthield ik vooral het doktersadvies dat door tal van factoren (operatie – behandeling – medicijnen – mentale ‘aanslag’ op het lichaam tgv het verdict ‘kanker’ - ouder worden …) ik nog mocht starten aan dergelijke avonturen, doch met enkel het doel ‘uitrijden’ voor ogen… te hevige inspanningen zou ik telkens cash bekopen.
Bij mijn deelname aan Trois Ballons was dit ‘cash bekopen’ na een snelle start alvast gebleken… een serieuze inzinking in de tweede wedstrijdhelft. Toch riep ik daar ook het excuus van de ‘eerste hevige warmte’ en ‘verkeerde sportdrank’ voor in. Hoedanook de Stelvio-trip met een mooie toertocht over Gavia & Mortirolo en zoals reeds gezegd een leuke prestatie op de Stelvio zelf hadden me opnieuw voldoende moed gegeven.
Ook de laatste voorbereidingsrit met de Cyclo4Cancer Sympathisanten Maarten, Vincent en Hans viel mee.
Op donderdagmiddag kwamen we aan op de Alpe. Zoals bij de voorbije edities een lange rij wachten voor de afhaling van de “Numéro Dossard”. Zo konden we in het zonnetje wat keuvelen met andere deelnemers. Toen reeds bleek dat er dit jaar opvallend veel deelnemers uit Engeland waren : wellicht het Sky-effect. Omdat het uiteindelijk ook een kleine wereld is werd ik al vrij snel aangesproken door enkele bekenden uit België. Supertof!!
Zoals afgesproken met Vincent reden we die donderdagmiddag ook nog een laatste voorbereidingsritje. Hiertoe kozen we de beklimming van LesDeuxAlpes uit. Een mooie, vrij egale klim : niet te lang, niet te lastig… maar bij die warme temperaturen toch met voldoende zweetdruppels als gevolg.
Op vrijdag opteerden we voor het gebruikelijke flaneren in Le Bourg d’Oisans. Even snuisteren in de grote fietsenzaak in het centrum… en toch even mijmeren bij het buitenkomen : het terrasje er rechtover daar dronken we bij de editie 2005 een cola : Hans, Pascal, ondergetekende en Geert. Helaas overleed Geert veel te vroeg. We vergeten Geert niet!! Nadien was het verkennen en genieten geblazen op de Lautaret. Onderweg trof ik nieuwe Cyclo4Cancer sympathisant Hans met het volledige gezin. Ook hij had er reeds wat losrijden opzitten en was nu met vrouw & kids aan het wandelen in de gezellige bergdorpjes. Mooi weer en dus ideaal om in deze prachtige omgeving even uit te rusten… voor wat komen zou. Inmiddels was ik ook volop bezig aan het opbouwen van een voldoende vochtreserve : de ganse dag door hield ik een fles water in de aanslag.
Vrijdagmorgen was er in het Mercure Hotel op Les2Alpes waar zoals steeds veel West-& Oost-Vlaamse fietsers verbleven reeds ontbijt vanaf 04u00. Drie kwartier later schoof ik aan : een copieus ontbijt met opnieuw voldoende aandacht voor de vochtbalans. Korte tijd later de fiets in de Renault Scenic geschoven en weg naar de start. Zoals steeds stond ik als één van de eersten aan in het startvak na de prioritairen. Korte tijd later sloten ook Vincent & Hans aan. Even voor 7u00 kwamen onze twee supporters : Chris en Marleen ons wat laatste woorden van moed toespreken. Toch even verpinken en een extra stimulans om het vandaag veilig te houden.
Rond 07u00 begon de muziek te spelen, de barrière tussen het vak met de prioritairen verdween en we sloten vlot bij hen aan… Eens over de startmat was er nog een oponthoud omdat men dacht dat de nummers > 400 nog niet door mochten… We overtuigden de betrokken dame van de organisatie dat we wel degelijk dienden te starten en weg waren we… al snel mee opgenomen in de lange sliert naar de voet van de Glandon.
Zoals steeds aan een meer dan pittig tempo, de blik ging al snel op de garmin want één ding stond vast : vandaag zou ik niet te snel starten en genieten. Deze ‘to do’ had ik nog doorgesms-t gekregen van David, vriend en Cyclo4Cancer sympathisant van de allereerste minuut en nu volop meewerkend aan dit project. Ik hield me mooi uit de lichte wind en volgde het tempo dat ik haalbaar vond. Opdraaiend op de Glandon was er toch weer wat kippenvel : de vele toeschouwers die al van bij de start applaudisseren : het doet je toch iets!
Veel tijd om daarbij stil te staan heb je evenwel niet : je dient je eigen tempo te zoeken om zo in een goed ritme deze eerste col te verwerken. Wonderwel lukte ik daar deze keer uitstekend in : het verzet 34-25 was perfect… en ik gleed mee vooruit, zag lange tijd de kop van de koers gewoon voor me uitrijden en dit zonder in overdrive te gaan. Een uitstekend gevoel. Superkrak Hans haalde me in maar ik liet hem wijselijk gaan… het is een voordeel als je de andere renners kunt inschatten, zo weet je bij wie je in het spoor kan blijven, en bij wie niet… Hans behoort tot deze tweede categorie.
Tijdens de relatieve herstelpassage halverwege de col voorafgaand aan de afdaling ging ik in tegenstelling tot de voorbije jaren niet versnellen wel nam ik de tijd voor een ‘klapke’ en ledigde ik een halve bidon. De tweede etappe van deze col start met een steile strook, klimmend tot boven de 10%, maar het ging wonderwel… en zelfs met de top in zicht bleef ik tot mijn eigen grote verwondering geen problemen hebben met de vele hoogtemeters. Ondanks het feit dat ik bewust wat minder snel klom kwam ik amper drie minuten trager aan de top van de Glandon. Hier stonden de Torhoutse kennissen van de vrijdagavond mij op te wachten : zij zorgden voor een snelle bidon-wissel, waarvoor dank!
De afdaling nam ik zoals steeds behoedzaam… maar blijkbaar helpt de nieuwe Scott Foil me beter te dalen want ik had voor het eerst een uitstekend gevoel en vond een goede lijn : voor het eerst haalde ik zelf renners in tijdens deze afdaling. Werd ik de voorbije jaren nog door honderden renners ingehaald in de afdaling van de Glandon, dan bleef dit nu beperkt tot een 30tal. Zo kwam ik na de afdaling in een groepje terecht met ondermeer het koppel Christophe Impens – Golazo – en Anja Buysse – Wereldkampioene bij de UCI in haar leeftijdscategorie. Een goed groepje waar naarmate we Saint Jean de Maurienne naderden meer groepjes bij aansloten. Supersnel ging het dus niet, doch wel een mooi egaal tempo wat me toeliet om goed aan de Télégraphe te starten.
Hier zag ik quasi onmiddellijk Anja en Christophe uit mijn beeld verdwijnen. Opnieuw in eigen tempo verder dus. Ook hier behield ik het goede gevoel van de Glandon : steeds op een soepele tred omhoog fietsend… een eigen gelijkmatig tempo waarbij ik gevoelsmatig nooit de rode zone benaderde. En dit met meer aandacht voor het bijvullen van de vochtreserve dan de voorbije jaren. Ook wisselde ik vandaag het eten van stukjes repen (vlakke stukken) met de W-Cup-gels (beklimmingen) af.
Op de top van de Télégraphe veel volk en ook een waterbevoorrading. De bidons werden snel bijgevuld zodat ik kon beginnen aan wat ik in het verleden als de moeilijkste passage ervaarde : de vervelende weg naar de Galibier met een wegdek waar je fietsbanden lijken vast te kleven.
Regelmatig werd ik hier bijgehaald, sporadisch haalde ik zelf nog een fietser in… en toch bleef het een aangename ervaring : het klimmen bleef redelijk gaan, hier en daar kon ik zelfs nog wat groter schakelen en ook bij het opdraaien naar de sliert haardspelbochten na een 7tal km vergat ik het genieten niet. De woorden van David indachtig : wat praten met de medefietsers, wat uitkijken naar de sliert fietsers achter jou… bewonderend de prachtige natuur op en rond de Galibier bekijken en inmiddels op een egaal tempo verder fietsen…. Dichter en dichter kwam ik zo bij de top : iets minder volk op de Galibier dan de voorbije jaren (dit werd overigens gecompenseerd op de Alpe), dat wel.
Het blijft uiteraard stoempen op die fiets, grote snelheden haalde ik niet, en jawel ik startte ook met afwisselend op de trappers te staan om zo rug en zitvlak wat te ontzien…. En toch nooit voorheen had ik zo een goed gevoel op de beklimming van de Galibier. Ik ging geen enkele keer in het rood tijdens deze col, dit was ooit echt wel anders!
Aan de top liet ik beide bidons opnieuw bijvullen door de sympathieke leden van het Franse leger. Dit ging bijzonder efficiënt, ik nam er nog de tijd voor een sanitaire stop, at en dronk wat extra en liet me dan vallen in de afdaling. Deze afdaling is immers niet echt technisch en je kan er echt wel mooie snelheden – zonder risico’s te nemen – halen. Het goede gevoel maakte stilaan plaats voor een super-ervaring : tijdens de afdaling naar le Bourg d’oisans zijn er immers ook nog enkele steile stroken, en daar waar ik voorheen de groep diende te lossen, of te harken om er bij te blijven… kon ik nu zelfs mee het tempo bepalen. Ik draaide warempel mee rond aan de kop om zo snel als mogelijk de voet van de Alpe te bereiken.
Nooit eerder bereikte ik de voet van de Alpe zo snel : amper na 6u40 fietsen (inclusief de afdaling Glandon voor de ingewijden). Dit vond ik super… en dus zag ik een nieuwe besttijd wel zitten. Deze stond tot nu op 8u01min (opnieuw incl Glandon-afdaling). Beneden de 8u00 zou super zijn… en inwendig begon de rekenmachine te draaien : hoe snel moet ik dan in bocht 14 zijn, hoe snel in bocht 7… Ik nam dus ook geen tijd voor een nieuwe waterbevoorrading (en wat rust) aan de voet van de Alpe maar gleed onmiddellijk mee naar de eerste steile kilometers van deze Nederlandse berg.
O wat een fout maakte ik daar… gingen de passages naar bocht 21, 20, 19 nog super…
Dan was het in bocht 18 plots over… het werd licht in mijn hoofd… ik voelde plots die verzengende hitte op mij, o wat was het warm… waarom nam ik daarnet geen water, en geen extra 5minuutjes rust… o neen… dan maar gewoon langs de kant van de weg : ik zie daar wat schaduw : ja daar ga ik even halt houden. Ik ga langs de kant van de weg, voel me niet goed… moet braken, draai me naar links . Nee slechte locatie : hier zit een gezin te pic-nicken. De andere kant dan maar, ik hang over de houten ballustrade en voel me barslecht. Plots zie ik nog een renner naast me staan : Een CycloBenelux-renner staat naast me, hij blijkt me via de social media te kennen en geeft aan het niet meer te zien zitten. Neen Cyclo4cancer staat voor altijd maar doorgaan ook als het moeilijk gaat. Dus ik ga door, en ik overtuig Gerri, zo blijkt later, om ook door te zetten. Gezamenlijk zwalpen we de Alpe omhoog… zwalpen dit is echt de enige juiste omschrijving voor een fietser die aan amper 6km/u naar boven stoempt.
Bocht 15 : Vincent komt me voorbijgefietst… Hij roept dat ook hij het moeilijk heeft, bedenk dat zijn tred toch wel wat gezwinder is dan de mijne… en heb nog net de tijd om hem verder succes toe te roepen.
Bocht 12 : Nen het gaat niet : dus maar weer aan de kant… want hier is opnieuw wat schaduw. En warempel : Ook Gerri staat opnieuw bij mij. Ik geef hem mijn fiets, want o nu speelt mijn maag volledig op : braken en nog eens braken… ik kan niet meer recht staan en ga gewoon languit op het warme asfalt… Boven geraak ik dus niet meer, … En net nu Marleen daar boven op mij staat te wachten. Wat een uilskuiken was ik om me opnieuw in te schrijven, waarom kon ik genieten tot over de Galiber en ben ik dan net voor de Alpe toch weer over mijn toeren gegaan, was het nodig om het laatste stuk mee rond te draaien? Zou ik als 46 jarige me zelf niet beter horen te kennen, … moet ik als kankerpatiënt nog wel dergelijke inspanningen leveren… waarom doe ik mezelf dit aan? Neen, ik ben hier niet alleen voor mezelf, ik wil ook Cyclo4Cancer mee op de foto plaatsen : dit deed ik door aan de start door op de eerste rij te staan, en nu moet ik dit shirt aan de finish showen! Marleen staat aan die eindmeet en dus moet en wil ik die ‘Alpe’kelk tot de bodem ledigen.
Ik trek me samen met Gerri opnieuw op gang en sleur me naar boven… In bocht 7 zie ik Hans VKB staan. Hij komt aangelopen met een bidon waarmee hij me wil afkoelen… ik interpreteer het anders en neem die drinkbus gewoon aan als extra bevoorrading… later zou Hans VKB meedelen dat hij zelden een dergelijk ‘lijk’ de Alpe naar boven zag trappen… Hoedanook ik geef niet op en nader de finish bocht na bocht. Nog even mijn best doen voor de fotografen in bochten 4 en 2… en ik zie Gerri nu op zijn beurt me opwachten op samen naar de finish te rijden. Het lukt me bijzonder moeizaam…
Maar uiteindelijk zien we beiden de finish, ik hoor het geroep van Marleen, Chris en Vincent die zo een 20minuten voor mij toekwam. Ik slaak – bij het overschrijden van de eindmeet - een zucht van opluchting dat ik het haalde.
Ik realiseerde uiteindelijk een bruto-tijd van 8u30min. Een goede tijd al zat er dus wellicht wat meer in. Toch ben ik tevreden : van de 175km kon ik 166km genieten en reed ik een 150km verstandig. Het trotse gevoel dat ik inmiddels 7 maal deze cyclo op mijn palmares schreef, dat ook deze editie met een gouden diploma werd bekroond, overheerst.
Na de finish is het wat bekomen… maar al snel wordt er overgegaan tot het gebruikelijke ritueel na deze cyclo : cola’tje drinken, bijpraten… de verhalen worden heroïscher met de minuut… en nog wat spectaculairder onder het nodige gerstenat.
Ik fietste een mooie maar zware tocht uit… ook Marleen vond het super, we hadden met Vincent en Chris een schitterend gezelschap!
De tijden van de drie cyclo4cancer-fietsers :
- Hans : 7u37 (374e )
- Vincent : 8u10 (903e)
- Johan : 8u30 (1427e)
Er waren 6288 finishers, en schijnbaar toch een kleine 8000 starters.
Eerstdaags vind je een foto-reportage in de betreffende rubriek terug.
Besluit
Was dit nu mijn laatste editie?
Marleen vond het super, dus zegt geen neen tegen een volgende Alpentrip… ik kreeg reeds enkele smsjes dat ik nu moet doorzetten tot ik 10 edities op mijn naam schreef, … ik besef dat een tijd van net geen 8u00 bij gelijkaardige weersomstandigheden (misschien wel iets minder warm) tot de mogelijkheden hoort… Talrijke argumenten om toch opnieuw te gaan.
Anderzijds zijn er nog zovele mooie cyclo’s in Italië en andere regio’s in Frankrijk waar ik nog nooit startte…
Dus nog even afwachten tot december vooraleer een beslissing te nemen. Deze wordt hoedanook beïnvloed door de vraag waar we Cyclo4Cancer – en diens missie, het oproepen tot snel nog meer wetenschappelijk kankeronderzoek - het beste in beeld kunnen brengen!
Tot slot
Cyclo’s rijden blijft een gevaarlijke onderneming.
Ik vernam op maandag dat een collega die bij de afdaling van de Glandon een klapband (vooraan) kreeg en zwaar viel werd opgenomen in het ziekenhuis te Grenoble.
Ik wens Jan een snel en volledig herstel toe!
Reacties
