Trois Ballons 2013 - Johan
Begin 2013 werd Cyclo4Cancer boven de doopvont gehouden.
Doelstelling hierbij was om
- de noodzaak aan nog meer wetenschappelijk kankeronderzoek nog duidelijker te maken
- een platform te creëren waar zowel sporters als lotgenoten hun sportieve ervaringen (van welke orde ook) kunnen uitwisselen
- geld in te zamelen via specifieke initiatieven (waarvan al snel duidelijk werd dat we starten met een spinningmarathon : november 2013).
Even snel bleek dat ieder initiatief ook wat publiciteit nodig heeft. De link naar het fietsen was voor mij als initiatiefnemer evident... de creatie van wielerkledij een logisch gevolg. Dat al snel een 50tal sympathisanten zich - via het dragen van het shirt - aansloten bij dit initiatief was onverhoopt maar vergrootte alleen mijn enthousiasme! Enthousiasme dat blijkbaar aanstekelijk werkte want ondermeer David, Nico & Pascal werden bereid gevonden om dit project mee nog meer vorm te geven.
Dit vorm geven gebeurt uiteraard via de organisatie van de spinningmarathon - waarover binnenkort meer informatie verschijnt - maar ook via het bekend maken van Cyclo4Cancer in de Cyclo-Community. Dat dit het beste kan via deelname aan één van de bekendste cyclo's, Trois Ballons, is evident... dat we uiteindelijk met 10 Cyclo4Cancer-sympathisanten, ondersteund door 4 Cyclo4Cancer-begeleiders, aan de start zouden verschijnen maakte me vooral blij!
Daarom ook was de editie Trois Ballons 2013 voor mij bijzonder! In tegenstelling tot mijn vorige deelnames was er ook geen stress : met 10 cyclo4cancer-starters was mijn editie reeds geslaagd. Toen men me vroeg hoe ik deze tocht zag was ik dan ook eerlijk in mijn antwoord : Op basis van het recente advies van de dokters was een gezond uitrijden de enige doelstelling, en ik vond dat dit diende te kunnen in een 'gouden' tijd, of met andere woorden binnen de 9u40. En neen, in tegenstelling tot al mijn vorige edities zou ik niet op de eerste startrij verschijnen, zodat ik me niet zou laten overhalen tot teveel spielerei in de eerste wedstrijdhelft.
De verschillende cyclo4cancer-sympathisanten logeerden voor deze editie verspreid over de diverse hotels in de ruime omgeving van Luxeuil-Les-Bains, de startplaats van deze cyclo. Enkelen kwamen dan ook met de wagen naar de start, zij die dicht bij de start logeerden verzamelden aan het Mercure hotel waar ook het Grinta-Team en het Leierenners-Cyclo-Team verbleven.
Van hieruit ging het naar de start waar we toch wel geïmponeerd werden door de grote aantrekkingskracht van deze cyclo : ruim 4300 deelnemers, waarvan ongeveer 75% voor de langste afstand. Meteen ook een deelnemersrecord voor deze cyclo! Samen met het grootste gedeelte van de cyclo4cancer-sympathisanten sloten we aan in het tweede startvak : van nummer 400 tot nr 1000. Aanvankelijk dan toch op zowat de derde of vierde rij gepositioneerd zag ik al snel Christine... Ze herkende me van bij de vorige cyclo's en wou wat foto's nemen... Tja dan toch opschuiven naar de eerste rij hé. Deze keer geen sympathieke Rob van CycloBenelux als fotograaf, wel de sympathieke Christine die net als Rob op heel veel cyclo's aanwezig is en telkens behoorlijk wat foto's neemt. Doet Rob dit samen met zijn broer Paul, dan doet Christine dit voor haar echtgenoot : Michel Aubriot, een cyclo-renner die steeds in de prioritaire box mag starten en dus over uitstekende papieren, lees benen, beschikt!
Overigens zag ik op deze startrij nogal wat bekend volk : ondermeer Geert64 en Suma van wielertoerist.be. Leuk is dat je bij meerdere deelnames aan cyclo's ook de medewerkers van Sportcommunication begint te kennen. Veel tijd om met hen te praten was er evenwel niet. Zij hadden meer dan hun handen vol om de fietsers met een hoog rugnummer er van te weerhouden in de prioritaire box plaats te nemen.
Iets voor half acht werd het startschot gegeven... en dan... dan is het als of er een toverstokje boven mijn hoofd wordt gehouden : al mijn voornemens om deze tocht op een verstandige wijze te fietsen verdwijnen. Ik waan me plots weer die renner en baan me al wringend tussen de prioritairen zo snel mogelijk een weg naar de startboog. Ik overschrijd de mat van de tijdsregistratie, klik me in de pedalen en neem een vliegensvlugge start. De eerste kilometers van deze editie (die voor het eerst in Luxeuil-Les-Bains start) zijn relatief vlak en de snelheid schiet dus al snel de hoogte in : ik zie dat er al van bij de start een tweetal pelotons werden gevormd en wil nu zo snel mogelijk dit tweede peloton inhalen.
Uiteraard ben ik niet de enige, en er vormen zich al snel enkele slierten van renners die telkens aan een tempo van 40à45km/u van groepje naar groepje fietsen. Ik bevind me in één van die slierten en merk dat ook Eric en David zich bij mij bevinden. Na enkele kilometers slagen we er in om het eerste peloton bij te halen, en van dan aan wordt het een continue hectische opeenvolging van optrekken en remmen : iedere geparkeerde auto, verkeersdrempel, rond punt geeft aanleiding tot het massaal in de remmen gaan, en opnieuw op de pedalen staan om het grote verzet snel genoeg opnieuw rond te draaien... Eric zie ik quasi continu enkele posities voor mij uitrijden en ik doe mijn beste om zelf geen posities te verliezen. Het is chaotisch, gevaarlijk fietsen ook... maar ik amuseer me als een klein kind : ik voel dat ik superbenen heb, het is mooi weer en ik ben in uitstekend gezelschap. Dit wordt mijn superdag! De richtlijnen van de dokters ben ik al helemaal vergeten, ... de hartslag neigt continu naar mijn maximum... en toch heb ik een schitterend gevoel... ik fiets op adrenaline!
Wanneer de eerste kleine helling eraan komt is het wel even harken om in het spoor van Eric te blijven maar ik slaag er in en ben tevreden. David liet een gaatje zodat ik nu samen met Eric in de kop van de wedstrijd terechtkwam. Dit gaat gewoon super. Verlies ik tijdens de afdaling die volgt Eric uit het oog... kom ik bij de start van de eerste col, Col des Chévres, opnieuw in zijn wiel. Deze col werd vooraf op internetfora aangekondigd als een bijzonder lange Stockeu, Redoute... En jawel dit is echt een beest : de 34x25 wordt op de macht rondgedraaid. Hoedanook ik behoud mijn positie... bij de start van de afdaling zie ik onmiddellijk een waarschuwingsbord : "19%" en even later zie ik twee gevallen renners. Voldoende om opnieuw bij mijn positieven te komen en te beseffen dat ik hier geen koers moet van maken : voorzichtigheid primeert! Ik neem deze afdaling behoedzaam en David komt voorbijgesneld. Ik vloek dat ik nu opnieuw geïsoleerd zit : zowel Eric als David rijden nu voor me uit.
Dan maar tempo maken, ... ik probeer het met een andere Westvlaming. Beurtelings ronddraaiend rijden we richting de Ballon d'Alsace. Ter hoogte van deze col zie ik David een twee tal bochten voor me uitrijden... ik versnel op deze gelijkmatige col en kom al snel in zijn wiel te zitten. Ik geef hem een teken van aanwezigheid en hij stoomt door naar de top. Een meer dan behoorlijk tempo maar ik voel me goed en blijf mooi in het wiel. Aan de top wachten de verzorgers... David zal er een bevoorrading nemen denk ik bij mezelf, ik dan maar niet. Zo kan ik wat voorsprong nemen in de afdaling en wellicht slaag ik er in om samen met hem het vlakke stuk naar de Grand Ballon te verteren.
Het gebeurt zoals verwacht... alleen word ik reeds in het begin van de afdaling door David ingehaald. Tja hij is nu eenmaal een uitstekende daler. Voor mij wordt dit opnieuw op eigen tempo naar de volgende Ballon doorfietsen. Toch kan het me niet deren. Ik heb echt super benen! Inmiddels staan er zo een 80 kilometers op de teller en ik blijf woekeren met mijn krachten. Ook wanneer ik bij een grotere groep terecht kom blijf ik samen met een viertal renners de koppositie innemen en ronddraaien. Ik geniet op de fiets, het weer is super... en weet me nog steeds in de eerste regionen van deze wedstrijd. Ik schat zowat in 150e positie.
Na een vier tal uur fietsen kan ik starten aan de Grand Ballon. De langste col van de dag, een 18km klimmen. Langere klimmen moet ik absoluut op eigen tempo naar boven fietsen. Ik kies voor mijn kleinste verzet, 34*25, en slaag er in om deze vlot rond te draaien. Toch zie ik de rest van mijn fietsgezellen steeds verder voor me uit rijden. Ik val alleen en plots heb ik de tijd om na te denken... Na ruim vier uur in een roes te hebben gefietst overvalt de realiteit me. Wat is het warm! Was die snelle start wel nodig, laat staan verstandig? En waarom nam ik geen drinken aan op de bevoorradingen van de organisatie en ook al niet van de Cyclo4Cancer-begeleiders? Hoe idioot ben ik bezig? Neen, zo kom ik straks nog in de problemen. Ik neem me voor om rustiger te fietsen, met mijn snelle start zit een goede klassering er hoedanook nog in, en voortaan zal ik aan iedere bevoorrading wat drinken aannemen.
O wat gaan deze kilometers traag voorbij... ik merk dat mijn snelheid daalt. Merde, ik heb drank nodig... er is toch een bevoorrading aan de top? Ik word bijgehaald door enkele bekenden : ondermeer Arnito van wt.be die me meedeelt dat er een bevoorrading van wt.be boven is waar ik kan aanschuiven. Ook Bruno Martin, mijn gezel van tijdens de klimclassic komt me voorbij. Hij vraagt hoe het met me is... ik buig het hoofd, neen het gaat echt niet goed : deze klim is echt veel te lang! En o wat is het warm, ... Heet is het! 33° Voor het eerst dit jaar is het zo warm en ik heb er echt last van. Bruno merkt dat ik het moeilijk heb, en plaatst zich voor mij... ik slaag erin om een kilometer in zijn spoor te blijven maar gebaar uiteindelijk dat hij verder dient te rijden... op eigen tempo verder fietsen is wellicht de enige juiste oplossing. Even voor de top word ik bijgehaald door Andy, een Nieuwenhovespurter en Elite Zonder Contract. Ik merk dat bij velen het echt niet echt vlot gaat en besef dat iedereen wellicht wat moeite heeft met dit warme weer.
Aan de top ben ik uiteindelijk een tiental minuten trager dan David. Al bij al valt dit nog mee. Wat drinken aannemen en dan weer verder. Ik geef mijn drinkbussen. Een grote tobbe met een geel soort water staat op de grond, mijn drinkbus werpen ze erin en eenmaal gevuld wordt ze opnieuw aan mij bezorgd. OK ik ben klaar voor de afdaling. Echt snel gaat het niet, een supertijd zal ik toch niet meer realiseren : gewoon een goed tempo onderhouden voor deze laatste 90km dan maar. Alleen die gele drank die me werd aangeboden, wat is dat? Mijn maag verteert dat niet, quasi onmiddellijk moet ik kokhalzen, ligt het aan die drank, of is het de uitputting? Neen dit laatste kan toch niet : ik ben voldoende getraind... straks gewoon wat water bedelen, of een cola... Zo kom ik er wel weer door. Dat de wedstrijd verder gaat merk ik aan de ruim honderd renners die me in de afdaling voorbij snellen. Neen die goede prestatie die komt er vandaag niet! Och een probleem is dit niet : de grootste realisatie is toch met zo een ruime cyclo4cancer-delegatie aanwezig zijn. En uitrijden dat is de evidentie, ik heb al voldoende cyclo's gereden en kan dit dus op eigen ervaring uitfietsen. Het zwaarste is achter de rug : er komen nog twee kleinere cols, en dan is er nog één steile helling van zo een anderhalve kilometer lang, liet ik me vertellen. Bovendien zijn de laatste 30km één grote afdaling. Ok, mijn moed opnieuw bij elkaar rapen en goed verder fietsen. Top 300 behoort wellicht nog tot de mogelijkheden.
Ik fiets in mijn eigen tempo de twee volgende cols naar boven : de Col d'Oderen (6km) en de Col des Croix (4km). Het gaat moeilijk maar de extra bevoorrading van Dirk & Sarah van cyclo4cancer deed deugd... dit laat me hopelijk toe te herstellen voor de laatste passage... En dan gebeurt het onvermijdelijke, na de Col des Croix, op het ogenblik dat ik weet dat er slechts nog anderhalve km moet geklommen worden val ik plots helemaal stil : het draait me in mijn hoofd, ... ik moet braken... ik ben niet goed... ik voel me licht in mijn hoofd, o wat is het warm... neen ik moet stoppen. Dit gaat niet meer. Ik dwars de weg en ga aan de overkant stilstaan. Waar is er hier schaduw : nergens, o merde, heb ik een zonneslag. Neen... ik kan toch niet stoppen : Bij de eerste cyclo in Cyclo4Cancer-tenue. Mijn motto is toch dat opgeven geen optie is!
Komaan verman je en fiets verder! Ik lever een strijd tegen mezelf en fiets uiteindelijk een km aan de linkerzijde van de weg aan zo een 10km/u (op een vlak stuk weg). Rechts van de weg zie ik de ene groep na de andere voorbij fietsen... Even verder draait de weg rechts op : de drietrapsbeklimming van de Côte de Beulotte start. Het is harken om boven te komen, Bernarke van de Nieuwenhovespurters haalt me in, en even later ook Jonas van MRNZ. En o ja, ook Vincent en Maarten van Cyclo4Cancer staken me reeds voorbij... Honderden renners rijden me voorbij... 6km/u zie ik op mijn garmin. Nooit, nee nooit eerder zag ik zo af!
Ik kom in de zone van La Petite Finlande : een mooie regio van meren en helaas ook glooiende wegen. De hoogtemeters blijven elkaar opvolgen, ik blijf harken... en zie plots een bordje van nog 20km als ik overtuigd ben in de laatste 10km te zijn. Neen... dit is de druppel die er teveel aan is. Ik rijd deze cyclo niet uit! Dit is niet meer gezond! Ik ga in de schaduw tussen de bomen staan en zie groepen renners voorbij komen. De schaduw doet me deugd. Misschien als ik een cola drink geraak ik toch nog aan de finish. Even verder fietsen... aan de linkerzijde van de weg zie ik een oudere dame die haar huis binnengaat. Ik klop aan, de oudere dame vraagt me wat er is. 'Vous n'avez pas un coca pour moi? svp?' 'Ici on ne boit pas de coca' is het antwoord en de deur gaat dicht... Tja dan toch maar verder fietsen... Maar neen dit gaat niet meer, ik ben echt kapot, voel me niet goed. Ik heb veel te warm en dronk natuurlijk veel te weinig! Ik neem mijn gsm uit het hoesje, tja wat moet ik nu doen, naar wie moet ik nu bellen? Neen!!! Ik kan dit niet maken. Opgeven is geen optie. Ik moet dit uitrijden. Eerst even uitrusten. Ik plaats me op de grond en zie honderden renners voorbij komen... De rustpauze doet me goed.
Ik kruip weer op mijn fiets en ga voor de laatste 10km. Aan amper 15km/u fiets ik deze dalende weg verder. Meerdere groepen van telkens een 15tal fietsers halen me in, ik doe geen moeite om aan te pikken. Als ik de finish maar haal! Het enige waar ik nu nog aan denk is hoe idioot ik kon zijn om me naast Trois Ballons ook in te schrijven voor de Stelvio (volgende week reeds) en voor La Marmotte. Voor de eerste uitdaging geraak ik nooit tijdig hersteld, en voor het tweede lijkt finishen op basis van de huidige ervaring quasi onhaalbaar... Hoedanook niet te veel nadenken, en fietsen om die eindmeet te bereiken!
Uiteindelijk overschrijd ik na 8u53 de finish. Deze editie werd een echte lijdensweg. Mijn eigen fout : een te intensieve start, onvoldoende drinken, onbekende dranken aannemen als boosdoeners. Het echt wel warme weer als externe factor. Anderzijds slaagde ik er in om de finish te bereiken met de slagzin 'Opgeven Is Geen Optie'. En dat is toch waar het met Cyclo4Cancer om draait! Overigens was ik net op tijd om aan te schuiven voor de fotografen :
Achteraf bleek dat nogal wat fietsers zich verkeken op de lastigheidsgraad van deze tocht, en gezien het warme weer waren er meerderen met dezelfde moeilijkheden op het tweede deel van het parcours.
Missie hoedanook geslaagd want Cyclo4Cancer kwam mooi in beeld : David bereikte in een tijd net boven de 8u de finish (of 441e van het totale pak), al snel gevolgd door Eric, Vincent en Maarten. Zelf bolde ik als 5e (of 957e van het totale pak) over de meet. Na mij volgden Pascal, Nico, Geert en Dieter. 5 Gouden brevetten, 3 Zilveren brevetten en 1 bronzen brevetten : een supergeslaagde start voor Cyclo4Cancer!!
Proficiat aan iedereen die deelnam aan deze tocht, en een dikke merci aan Sarah, Dirk, Chris & Corinne voor de begeleiding!
Reacties
